ՉԻ ՄՈՌԱՑՎԻ

Պապիկի անձնական արխիվից

ՉԻ ՄՈՌԱՑՎԻ

            Թորոս Զոհրաբյանի 18 տարին նոր էր բոլորել, երբ սկսվեց մեծ հայրենականը: Շատերի հետ նա էլ բանակ մեկնեց: Հայկական Թամանյան 89-րդ դիվիզիայի ռազմիկների հետ մարտական փառավոր ուղի անցավ, մասնակցեց Հյուսիսային Կովկասի ազատագրմանը:

            - Իմ հիշողությունից երբեք չեն ջնջվի Կերչ քաղաքի համար մղված արյունահեղ մարտերը,- պատմում է Թ. Զոհրաբյանը: - Մեր տղաները կռվում էին հերոսի նման, մարտնչում յուրաքանչյուր քառակուսի մետր հողի համար, վիրավորներն անգամ շարքից դուրս չէին գալիս...

            - Սևաստոպոլ քաղաքը կորել էր փոշու և ծխի մեջ: Անհաջողություններից գազազած թշնամին գործադրում էր ողջ ուժերը, ստեղծելով պաշտպանական ուժեղ կետեր, բայց թամանցիների խիզախությունն ու արիությունը կոտրեց նրանց դիմադրությունը: Թշնամին ստիպված էր նահանջել:

            Թորոս Զոհրաբյանը կռվել է Լեհաստանի ազատագրության համար: Այդտեղ է, որ նա ականատես եղավ Մայդանեկի համակենտրոնացման ճամբարում ֆաշիստների կատարած ոճրագործություններին: Մահվան այդ ճամբարում ֆաշիստները տանջամահ էին արել 2 միլիոնից ավելի ռազմագերիների: Այնուհետև մասնակցեց Ֆրանկֆուրտ քաղաքի գրավմանը, խիզախության բազմաթիվ օրինակներ ցույց տվեց այդ մարտերում: Ապա մասնակցեց նաև Բեռլինի գրոհին:

            Կատարած բազմաթիվ քաջագործությունների համար Թ. Զոհրաբյանը պարգևատրվել է Կարմիր աստղի երկու շքանշանով, „Վարշավայի ազատագրման համար“, „Բեռլինի գրավման համար“, „Հաղթանակի համար“ շքանշաններով:

            ...Հաղթանակի արևը շողաց մեր երկրի վրա: Տուն դարձան ողջ մնացած զինվորները, տուն դարձավ և Թ. Զոհրաբյանը` կուրծքը զարդարած հայրենիքի պարգևներով: Աշխատանքի անցավ Արարատի շրջանի Պետտնկարանում (ներկայիս Նոր ուղի, Ա. Զ.):

            - Երեսուն տարի է անցել հաղթանակի նվիրական օրից, երեսուն երջանիկ տարի, բայց պատերազմի ծանր հետքերը իմ հիշողությունից ջնջել ես չկարողացա, այժմ էլ հուզմունքով եմ հիշում մեռնող ընկերներիս հայրենակարոտ հայացքը, նրանց վերջին խոսքը...

Ա. ՍՏԵՓԱՆՅԱՆ